هیومیک اسید به عنوان محرک مستقیم گیاهی

هیومیک اسیدها اثرات مستقیمی بر متابولیسم گیاهان دارند:

1.    افزایش فتوسنتز: هیومیک اسید باعث افزایش سرعت فتوسنتز در گیاهان می شود که افزایش رشد و بهره وری را به دنبال دارد.

2.    تغییر سطح هورمون: هیومیک اسید بر سطوح فیتوهورمون‌هایی مانند اکسین و جیبرلین در گیاهان تأثیر می‌گذارد که منجر به تغییر در رشد و نمو می‌شود.

3.    افزایش تحمل به تنش: هیومیک اسید باعث بهبود تحمل گیاهان به عوامل تنش محیطی مانند خشکی و شوری بالا می شود.

مطالعات نشان داده‌اند که استفاده از هیومیک اسید می‌تواند سطوح اکسین‌هایی مانند ایندول استیک اسید  (IAA) را افزایش دهد که منجر به افزایش رشد و نمو ریشه می‌شود.

هم چنین، هیومیک اسید سطح جیبرلین را افزایش می دهد که منجر به افزایش طول ساقه می شود.

مشخص شده است که هیومیک اسیدها با غشای سلولی گیاه تعامل دارند که می تواند منجر به تغییراتی در رشد و نمو گیاه شود. یک مکانیسم پیشنهادی برای این تعامل این است که هیومیک اسیدها می توانند به پروتئین های غشایی متصل شوند و فعالیت آنها را تغییر دهند که به نوبه خود می تواند بر رشد و نمو گیاه تأثیر بگذارد.

مطالعات متعددی اتصال هیومیک اسیدها به غشای سلولی گیاه را بررسی کرده اند. به عنوان مثال، در مطالعه ای از برچسب فلورسنت برای نشان دادن اینکه هیومیک اسیدها می توانند به غشای سلولی ریشه ذرت متصل شوند، استفاده کردند. نویسندگان این پژوهش بیان کردند که این برهمکنش ممکن است توسط نیروهای الکترواستاتیکی بین هیومیک اسیدهای با بار منفی و غشای سلولی با بار مثبت انجام شود.

مطالعه دیگری اثر هیومیک اسیدها را بر فعالیت H+-ATPase غشای پلاسمایی، آنزیمی که نقش کلیدی در رشد و نمو گیاهان ایفا می کند، بررسی کرد. پژوهشگران دریافتند که هیومیک اسیدها می توانند فعالیت این آنزیم را در ریشه های ذرت افزایش دهند که می تواند منجر به افزایش جذب مواد مغذی و رشد گیاه شود.

به طور کلی، این مطالعات نشان می دهد که هیومیک اسیدها می توانند با غشاهای سلولی گیاه تعامل داشته باشند و فعالیت آنها را تغییر دهند و حتی بر تعادل هورمون های گیاهی تأثیر مستقیم داشته باشند که می تواند نقش مهمی در رشد و نمو گیاه داشته باشد.